راهبردی برای افزایش اثربخشی نانودارو در بدن - وبلاگ پردازش هوشمند

به گزارش وبلاگ پردازش هوشمند به نقل از ستاد توسعه فناوری نانو، محققان دانشگاه تگزاس نشان دادند که می توان نانوداروها را به گونه ای طراحی کرد که با فرآیند سم زدایی طبیعی کبد تداخلی نداشته و با این کار هدف گیری بیماری با کارایی بالا اجرا شده و اثرات جانبی به حداقل می رسد.

جی ژنگ از محققان این پروژه می گوید: دانشمندان مدت ها است که با نانوداروها کار می نمایند، نانوپزشکی و نانوداروها پتانسیل بالایی برای شناسایی و درمان سرطان دارند. اما نانوداروها ممکن است اثرات سمی روی بدن داشته باشد.

وی با بیان اینکه نانودارو به ترکیباتی گفته می گردد که در آن ها از نانوذرات مهندسی شده استفاده شده باشد. کبد به عنوان اندام سم زدا از بدن، ترکیبات و مواد خارجی موجود در بدن را دریافت و دفع می نماید گفت: کبد، هر روز ما را از گزند مواد خارجی حفظ می نماید اما همین فرآیند موجب کاهش کارایی نانوداروها می گردد.

ژنگ معتقد است که نانوداروها در مطالعه های بالینی تاثیر مثبتی روی فرآیند درمان دارند اما زمانی که در بدن استفاده می شوند، ماکروفاژها اقدام به حذف آن ها از بدن می نمایند. چالش اصلی، کاهش اثرات جانبی این فرآیند و بیشینه کردن اثرات دارو است. زمانی که این دو مسئله حل شوند آنگاه می توان دارو را وارد مرحله آزمون بالینی کرد.

این گروه تحقیقاتی از فرآیند زیست انتقال مبتنی بر گلوتاتیون برای حل این مشکل استفاده کردند. ژنگ می گوید: ما از این فرآیند زیست انتقال استفاده کردیم تا چرخش نانودارو در بدن را به گونه ای مدیریت کنیم که جذب نانودارو توسط ماکروفاژها در بدن به حداقل برسد. در این فرآیند نانوداروهایی که به سایت هدف نرسیده اند بدون تجمع در بدن از آن خارج می شوند.

این گروه نانوپیمایشگری ساختند که در آن از رنگ آلی استفاده می گردد تا چگونگی تغییر زیست انتقال نانوذرات را به دانشمندان گزارش دهد. زمانی که این نانوپیمایشگر به کبد می رسد، رنگ فلورسانس به سرعت فعال شده و می توان فهمید که نانوذرات از رنگ جدا شده است. نتایج این تحقیقات به رهایش بهتر نانودارو در بدن یاری می نماید.

نتایج این پروژه در قالب مقاله ای در نشریه Nature Nanotechnology به چاپ رسیده است.