شعرهای سپهری، مایه لذت و بیان احساس است - وبلاگ پردازش هوشمند

به گزارش وبلاگ پردازش هوشمند، خبرنگاران/اصفهان عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان گفت: چهل سال پیش، شاعری روی در نقاب خواب کشید که گرچه برای اهل شعر و ادب چهره ای آشنا بود، اما عموم مردم کمتر وی را می شناختند.

محمد مشهدی نوش آبادی در گفت و گو با وبلاگ پردازش هوشمند در خصوص شخصیت و شعر سهراب سپهری، اظهار کرد: شاید این شاعر هم مانند بسیاری، رفته رفته فراموش می شد و با گذشت روزگاران به تاریخ ادبیات ایران می پیوست و گاهی از نگاه پژوهشگر ادبیات و تاریخ شعر فارسی، نامی از وی در گوشه ای از دفاتر می آمد و دیگر از او هیچ نمی ماند، مانند بسیارانی که آمدند و گفتند و رفتند.

وی افزود: خبر مرگ سپهری در صفحه اول روزنامه اطلاعات در کادری کوچک و دو روز پس از مرگش منتشر شد که در میان انبوه خبرهای درشت سیاسی، چالش ها و دیدگاه ها و جدال های سیاسیون چاپ شد که ماجرای هر روزه سال های آخر عمر سپهری بود.

این پژوهشگر در حوزه ادیان و عرفان تطبیقی گفت: چهل سال از مرگ او گذشته است و ممکن بود سپهری نیز از یادها برود، یا مانند بسیاری دیگر باشد که ذکر نام آنان صرفا برای بیان یک رخداد گذشته است.

نویسنده کتاب پیشینه مباحث جدید کلامی در ایران، افزود: پرداختن به مرگ سپهری که اتفاق مهمی در میان اخبار داغ آن دوران نبود، صرفا برای ذکر تاریخ شعر و مشاهیر معاصر ایران نیست، بلکه یادآوری سال مرگ مردی است که نامش هر روز در ذهن و زبان مردم جاری است.

نویسنده تصوف ایرانی و عزاداری عاشورا شرح داد: اقبال و توجه به آثار سپهری، روزبه روز بیشتر می شود؛ امری که مایه شگفتی و شاید رشک ادیبان و پژوهشگران حوزه ادبیات معاصر نیز هست که راز این اقبال را بدانند. پس از چهل سال هنوز غور در ژرفای ادراک و زیبایی سخن سپهری پر رونق است و هر روز دفتری بر زوایای اندیشه و هنر وی گشوده می شود.

مشهدی نوش آبادی گفت: امروز شعرهای، سپهری نه فقط برای ادب شناسان و اهل هنر و اندیشه، که برای عامه مردمی که با شعر سر و کار ندارند نیز مایه لذت و بیان احساس است. امروز فیلسوفان معاصر ایرانی، راز زندگی را در اندیشه سپهری می یابند و شیوه سحرآمیز وی در بیان این اندیشه عمیق را می ستایند و در تبیین آن آثار گوناگون تالیف می کنند.

این عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان افزود: تب سپهری خوانی چهل سال بعد از مرگ شاعر فروکش نکرده و نخواهد کرد، چرا که سپهری دغدغه و اندیشه ای بشری داشت که با گوهر وجود خود سفته بود؛ اندیشه ای انسانی، بی مرز و بی رنگ، بی زمان و بی مکان بود.

وی اظهار کرد: گوهر سفته ای که با نگاه جستجوگرانه به ساده ترین و پیش پا افتاده ترین صحنه های روزمره اطرافش، تا عمیق ترین و اساسی ترین دغدغه های بشر جریان داشت. سپهری به ما آموخت که پدیده های هستی همچون خدا، طبیعت، اخلاق، زندگی و در نهایت مرگ را چگونه باید دید و شناخت و با آن ها زندگی کرد.

مشهدی نوش آبادی تاکید کرد: راز ماندگاری سپهری، درک عمیق دغدغه های اصلی بشر و بیان سحرآمیز جاری در اشعار وی است. بی تردید سپهری صدایی ماندگار در تاریخ فرهنگ پارسی است، در شمار کسانی مانند مولانا، سعدی و حافظ، که سرانجام ندارند و تا جهان انسانی برقرار است، اندیشه و شعر ایشان زنده خواهد ماند.

اول اردیبهشت، سالروز درگذشت سهراب سپهری، شاعر و نقاش معاصر در سال 1359 است. سپهری شاعری تصویرگر بود. آثار منظوم او شامل هشت کتاب، مرگ رنگ، زندگی خواب ها، آوار آفتاب، شرق اندوه، صدای پای آب، مسافر، حجم سبز، ما هیچ ما نگاه، آوار کتاب، زندگی خواب ها و تنهار اثر نثر او کتاب اتاق آبی است. مزار او در آستان سلطانعلی بن محمد باقر در مشهد اردهال کاشان است.